Dzisiaj jest ten dzień kiedy chcę Cię zaprosić do pierwszego #REPOCZWARTEK w 2020 roku. Ale to nie koniec, jest to pierwszy repoczwartek już oficjalnie pod skrzydłami naszego wspólnego projektu Love Needs razem z Mileną, moją żoną. To ruszamy… jest to zaproszenie na naszą stronę do przeczytania i oczywiście zobaczenia historii tego wyjątkowego dnia Katarzyny i Mateusza.
Wszystko zaczęło się w Pałacu Szczepowice…
Rozumiem, że chcesz zobaczyć całą TĘ historię, to klikaj!
…i jest tu pewne niedopowiedzenie, Mary skryła tajemnicę. A nic nie zapowiadało takiego dnia i rozwoju sytuacji. Trafiam do hotelu na przygotowania, każdy jest czymś zajęty, dlatego postanawiam przejść się hotelowymi korytarzami… W towarzystwie przepięknej sukni od Vie De Chatou Atelier
… trafiam po raz… Pierwszy raz była to inauguracja, otwierający ślub w Weranda Home, teraz po kilku miesiącach trafiam tu po raz kolejny. Umówiliśmy się z Katarzyną i Mikołajem, że przyjadę trochę wcześniej, dlatego pojawiając się w wejściu nikogo nie napotkałem. Gdzieniegdzie pojawiały się dekoratorki, które dopieszczały to co zostało na dziś przygotowane. Mogłem w spokoju przejść się nad pobliskie jezioro połączone z Werandą długą kładką. Dookoła otaczała mnie cisza, idąc od jeziora rozpocząłem dokumentowanie tego (więcej…)
… ale zacznijmy od rana, kiedy to trafiam do apartamentu w centrum wiru przygotowań. Dużo się dzieję, druhny, dzieci, mama, babcia, lakier unosi się w powietrzu, aaa babcia – najlepsza na świecie! Musiałem uważać, to był dopiero początek a po kilku minutach już mnie bolały policzki od śmiechu. Każdy temat, który był dotknięty przez babcie kończył się puentą rozbrajającą nawet najlepszy poker face! Każdy… edukacja, obyczaje londyńczyków, podróż samolotem, tradycje, a nawet polityka, “Co ludzie powiedzą” przy babci to liga przedszkolna!
Wracam jednak do Doroty, która wyrywa mnie na pobliską stację benzynową po kawę dla wszystkich i żeby złapać oddech. Po powrocie otrzymuje prezent od Philipa przekazany przez jednego ze świadków. Rozpakowanie odbywa się na osobności i jest to (więcej…)
… zdarzają się też przełomowe, takie, które swoim dniem wnoszą bardzo dużo do mojego świata. I o takiej parze chcę dziś opowiedzieć, bo chyba sama Karina i Łukasz do końca nie wiedzą jak wyjątkowy dla mnie był dzień ich ślubu.
To może zacznę od początku, kiedy podpisywaliśmy umowę na rok przed ślubem, moja uwaga nie skupiła się na miejscu wesela. Natomiast na tydzień przed tym dniem, trafiło to do mnie jak zderzenie z autem pędzącym z zawrotną prędkością. Wesele miało odbyć się w sali, gdzie ponad 12 lat temu wykonałem swój pierwszy ślub. I nie zapina to w klamrę mojego początku i końca, a wręcz przeciwnie!
I mógłbym teraz zacząć się rozpisywać o tym jaki wielki progres osiągnąłem, jak ewoluowała moja fotografia, jak zmieniło się moje podejście a w innych kwestiach jak się utwierdziło przy realizacji reportaży… praca ze światłem, wrażliwość… i tak dalej, dużo by tu wymieniać, ale na szczęście moje pary to czują i widzą! A ja nadal czerpię z fotografii ślubnej przyjemność.
Wrócę w takim razie do Kariny i Łukasza. Ich przygotowania, firstlook oraz błogosławieństwo odbyły się w gronie najbliższych, w spokoju i nic nie zwiastowało tego co ma się jeszcze dziś wydarzyć. Następnie udaliśmy się do drewnianego kościoła z 1380 roku w parafii św. Anny w Podlesiu Kościelnym. Urok tego małego kościoła nadal utwierdzał nas, że przebywamy w małym gronie najbliższych, lecz wszystko zaczyna się zmieniać, kiedy trafiamy do remizy na salę w Sarbi i tu się zaczyna…
Od pierwszego bloku muzycznego już było jasne, że na to wesele ludzie przyszli się bawić… na parkiecie można było cały czas spotkać bawiący się tłum gości, który kipiał radością, otwartością i szaleństwem weselnej nocy! Od tego dnia, każdemu życzę takich gości na weselu. Ścisk na nie małej sali pozwalał mi na robienie reportażu z bardzo bliska, przez co moja osoba wtapiała się w gości i mogłem rejestrować radość i ekscytację z bardzo bliska! Na samą myśl o tej zabawie dostaję gęsiej skórki.
A plener… to był miło spędzony czas w trakcie złotej godziny w towarzystwie dwójki zakochanych…
… że będę czekać na ten dzień cały sezon. A to dlatego, że z Kasią i Krystianem spotkaliśmy się na dobre sześć miesięcy przed ich ślubem na wspomnianej sesji. Stanęli w parku, poprosiłem a żeby skupili się na sobie i przez moment popatrzyli sobie głęboko w oczy… zaczęła się dziać magia a to była dopiero sesja narzeczeńska. Dlatego Szczecin po raz kolejny okazał się miejscem gdzie na swojej drodze spotykam wyjątkowych ludzi. Co więcej ja byłem bardzo zadowolony, że to na mnie padło kiedy Kasia i Krystiana wybierali swojego fotografa ślubnego.
Dzień tego ślubu był przeze mnie bardzo wyczekiwany… i… mogę tylko napisać, że warto było czekać! (więcej…)
… to było pierwsze co przyszło mi do głowy po pierwszym spotkaniu Ani i Piotra. Byli spokojni odzień, który planują. Ten spokój przeniósł się również na dzień ślubu, czas który spędziłem w ich towarzystwie biegł spokojnie, bez niepokoju czy niepotrzebnych zrywów. Bardzo mi się to podobało!
Na przygotowaniach u Ani miałem przyjemność spotkania kogoś znajomego. Kogoś kto z włosów Panien Młodych tworzy zapierające dech fryzury. Oczywiście mowa tu o Zaczarowanych Warkoczach. W wolnej chwili a z racji małej odległości Piotra od Aniu, udałem się również na jego przygotowania. Tu z nikim znajomym czy nie znajomym się nie spotkałem, bo oczywiście Piotr przygotowywał się w gronie najbliższej rodziny. Ale za to dowiedziałem się, iż zanim Piotr wybrał drogę do pozostania lekarzem, grał na perkusji i ponoć nawet całkiem nieźle!
Dalej mógłbym pisać o wspaniałym first look, w ogrodzie a następnie o pięknym drewnianym kościele w, którym odbyła się ceremonia! A kościół był wypełniony po brzegi. Potem o weselu w pięknym obiekcie na brzegu jeziora i kończył bym opis niesamowity plenerem na terenach zalewowych… Ale ja już tak bardzo chcę się podzielić z Wami tym reportażem, że zapraszam do oglądania! (więcej…)
…znam Martę, tak chyba mógłbym ująć to najkrócej. Jednak jest to troszkę bardziej rozbudowana historia 🙂 Marta to koleżanka z dzieciństwa, która jest kuzynką mojego dobrego kolegi i latem zawsze do niego przyjeżdżała na kilka dni! Jak to dzieciaki, dużo czasu spędzaliśmy latem na wygłupach, ogniska, jeziora. Później kontakt się rozmył, każdy podążył swoją drogą. Oczywiście od czasów facebooka kontakt się odnowił, lajkanie postów, życzenia urodzinowe itd.
Po tych kilku latach ciszy, Marta odezwała się z pomysłem na sesję zdjęciową, zapytałem jaka to ma być sesja, na co Marta odpowiedziała “no ślubu nie biorę więc ślubnych nie potrzebuję :P” i miała to być sesja taka dla siebie, na pamiątkę. Temat niestety nie został dopięty, ale… minęły cztery lata od tej rozmowy i Marta informuje mnie, że będzie wychodzić za mąż i chce bym to ja był odpowiedzialny za jej wspomnienie z tego dnia, w roli – fotografa ślubnego !
Oczywiście bardzo się ucieszyłem i bardzo chciałem podjąć się tego wyzwania, jakim jest reportaż ślubny! Zaufanie Marty i Piotra względem mojej pracy i mnie, było tak silne, że nawet nie spotkaliśmy się przed tym dniem – mogę chyba nazwać to bez skrupułów, pełnym zaufaniem. I nastał wyczekiwany piątek, przyjechałem na przygotowania do fryzjera, spotykając Martę ponownie po kilkunastu latach. Następnie pojechaliśmy do mieszkania, gdzie zaczynał przygotowywać się Piotr, któremu uścisnąłem rękę pierwszy raz w życiu.
I tu dzieje się magia, Marta i Piotr są wspaniałymi ludźmi, idealnie do siebie pasującymi, przebywając w ich obecności zostajemy wciągnięci w ich świat, jak za sprawą jakiegoś wielkiego wiru.
A ten świat cechuje wspaniała atmosfera, radość, zadowolenie itd., mógłbym tutaj długo wymieniać. A chodzi o to, że po chwili człowiek czuje, jakby znał ich całe życie i przynajmniej co tydzień spotykał się z nimi na kawie 🙂 W trakcie przygotowań, dowiedziałem się od Piotra, że jego pasja to fotografia analogowa. Wiesz jak to działa, jak spotyka się dwóch pasjonatów? Efekty tego spotkania mogą być wyłącznie niesamowite… i na ten niesamowity reportaż zapraszam Cię poniżej, kliknij “play” i zanurz się w dniu wyjątkowym, dniu Marty i Piotra… ahhh a ten plener o świcie….
